زندگینامه: فرانچسکو روزی (۱۹۲۲-۲۰۱۵)

همشهری آنلاین-مهدی تهرانی: فرانچسکو روزی فیلمنامه‌نویس و کارگردان سینمای ایتالیااست.

یکی از موفق‌ترین فیلمسازان نسل دوم نئورالیسم ایتالیا فرانچسکو روزی است. او که جوایز جشنواره‌های معتبری مثل کن، ونیز و برلین را به دست آورده در دوره کاری‌اش بسیار وسواس به خرج می‌داد و بسیار گزیده کار بود و در نهایت پیش از اعلام بازنشستگی در سال ۱۹۹۷ تنها ۱۹ فیلم ساخت.

آشنایی با نئورالیسم ایتالیا

روزی در سال ۱۹۲۲ در جنوب ایتالیا و شهر ناپل به دنیا آمد. او که تحصیلات خود را در رشته حقوق دنبال کرده بود ابتدا در رادیو به کار مشغول و در نهایت به تلویزیون و سینما وارد شد. اواخر دهه ۴۰ و در آستانه شکل‌گیری نئورالیسم ایتالیا؛ وی این شانس را به دست آورد تا با لوکینو ویسکونتی، فیلمساز فقید و صاحب نام ایتالیایی آشنا شود و درس‌های اصلی را از او بیاموزد.

او در سال ۱۹۴۸ دستیار ویسکونتی در فیلم ماندگار و خوش ساخت «زمین می‌لرزد» شد و ۱۰ سال بعد در ۱۹۵۸ به عنوان کارگردان، اولین اثرش را اکران ‌کرد. روزی که اولین فیلمش را بسیار دیر و در ۳۶ سالگی ساخت ثابت کرد چقدر تحصیلات، مطالعات و معاشرت‌های او با جاودانه‌هایی مانند آنتونیونی و ویسکونتی در ساخت او به عنوان کارگردانی گزیده کار اما عاشق سینما و معناشناختی آن، تاثیرگذار بوده است.

در این سال‌ها روزی با فیلم سالواتوره جولیانو در سال ۱۹۶۱ خود را تثبیت کرد و همگان با امضای سینمایی او آشنا شدند؛ روایت یک قصه برای دریافت حقیقتی که کتمان شده است.

روزی کارگردانی واقعگرا و به تعبیری یکی از واقعگراترین فیلمسازان تاریخ سینما شناخته شده است. او در تمام دوران کاری‌اش به دنبال ذات اصلی سینما بود و در این میان معنا شناختی فیلم‌هایش به کار تماشاگر ساده پسند و خواهان قصه‌های تجاری هم می‌آمد چرا که روزی به درون حقیقت‌های جاری نفوذ می‌کرد و تماشاگر را به دنبال معنا کشید.

پیش‌بینی فرانچسکو روزی در سال ۱۹۹۲ درباره سینمای ۳۰ سال بعد واقعا قابل توجه است. او در مصاحبه‌ای پیش‌بینی کرده بود در ۳ دهه آینده، دیگر نه سینمای معنا شناختی و حقیقی وجود خواهد داشت و نه تماشاگر معناپسند. فقط سینماگران مستقل و عاشق ذات سینما می‌توانند معدود تماشاگر واقعی را سیراب کنند...