وی بخشی از کار موسیقی را خود آموخت و بخشی دیگر را نزد استادانی چون: خلیل برهانی، محمد‌حاجی‌زاده (نخستین‌معلمان)، فرامرز پایور، مجید کیانی، حسین علیزاده، زیدالله طلوعی، فرخ مظهری (آموزش نوازندگی سنتور، تار و سه‌تار)، دکترمحمدتقی‌مسعودیه(ارکستراسیون،کنترپوآن)، فرهادفخرالدینی (هارمونی، کنترپوآن)، پروفسور امانوئل ملیک اصلانیان (آهنگسازی)، پروفسور توماس کریستین داوید (آهنگسازی و رهبری ارکستر)،دکتررضا براهنی (فلسفه وزیبایی شناسی هنر)، دکتر منوچهربدیعی (فلسفه و تاریخ معاصر) هوشنگ ابتهاج (تلفیق شعروموسیقی ،عروض و قافیه) فرا گرفت.
انتقاد پیمان سلطانی از تغییر لحن گروه دستان
وی از سال ۱۳۶۶ به تدریس در حوزه های نوازندگی، مبانی آهنگسازی، مکتب ها و جنبش‌های موسیقی قرن بیستم، شناخت موسیقی و فلسفه موسیقی معاصر پرداخت.
سرپرستی گروه شبان رود و گروه شنیدستان (۱۳۶۸ تا ۱۳۷۴)، تشکیل انجمن دوستداران موسیقی (آغاز ۱۳۷۲ و مدیر آن تا ۱۳۷۵)، اجرای کنسرت از ۱۳۶۷ در داخل و خارج از کشور، سخنرانی در چندین دانشگاه و مرکز فرهنگی و هنری، تالیف دهها عنوان مقاله در حوزه موسیقی ونقد ادبی، مدیر هنری ماهنامه ادبی هنری بایا از جمله فعالیت‌های وی به شمار می‌رود.
سلطانی همچنین مدیر موزه موسیقی آواها و نواها (۱۳۸۲ تا ۱۳۸۵ شیراز)، رهبر ارکستر ملل از ۱۳۸۲بوده است.
ضبط آثار موسیقی کلاسیک با گروه سازهای مضرابی ایران،مسئول اولین صدا خانه موسیقی ایران ۱۳۷۶، عضو منتقدین و پژوهشگران موزه هنرهای معاصر ایران، سرپرست گروه آهنگسازان معاصر ایران (۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳) از دیگر تلاش‌های وی در عرصه‌های فرهنگی و هنری به شمار می‌رود.
وی سرپرستی کارگروه موسیقی ایکوم را نیز در ایران برعهده دارد.
وی همچنین مسئول صفحه شعر فصلنامه گفتمان، فصلنامه قال و مقال و ماهنامه ادبی و هنری بایا است و کتاب خنیاگری از جمله تالیفات وی به شمار می‌رود و هم اکنون نیز در صدد تدوین کتابی درباره مرکز حفظ و اشاعه موسیقی صدا و سیما است.
