در شرایطی که جدال‌های سیاسی گسترده‌ای در افغانستان، پاکستان، عراق و گرجستان وجود دارد، طبیعی است که مخاطرات امنیتی ناشی از آن برای کشورهایی همانند جمهوری اسلامی ایران نیز ایجاد شود.
برای مقابله با هرگونه بی‌ثباتی، ناامنی و ناهنجاری‌های اجتماعی می‌توان از ابزارهای قدرت بهره‌گرفت. قدرت سیاسی بدون به‌کارگیری قابلیت‌های راهبردی حاصل نمی‌شود.
توانمندی فناوری را باید در زمره امکاناتی دانست که زمینه‌های ارتقای کشورها را فراهم می‌سازد.
به هر میزان که محیط امنیتی کشورها در شرایط بحرانی‌تری قرار داشته باشد، طبیعی است که نیاز آنان به قدرت راهبردی نیز افزایش بیشتری خواهد داشت.
آزمایش موشک‌های کاوشگر را باید در زمره فعالیت‌های اجتناب‌ناپذیر کشورهایی همانند ایران برای ارتقای توان دفاعی‌اش دانست.
اگرچه چنین ابزارهایی برای فعالیت‌های متنوع مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما طبیعی است که اگر شرایط معطوف به تهدید مستقیم ایجاد شود، در آن شرایط امکان چهره‌گیری از این ابزارها برای شناخت فضای تاکتیکی بازیگران تهدیدکننده نیز وجود خواهد داشت.
فعال‌سازی ماهواره‌های پژوهشی، نیازمند بهره‌گیری از قابلیت‌هایی است که امکان ترکیب حوزه‌های مختلف علمی را فراهم می‌سازند. اینگونه موشک‌ها از ده‌ها یا صدها هزار قطعه تشکیل شده‌اند که باید تحت شرایط حرارت زیاد، سرما، گرما، شتاب، ارتعاش و تغییر فشار کار کنند.
این امر را می‌توان انعکاس توانمندی علمی ایران دانست. از سوی دیگر، شواهد نشان می‌دهد که تولید اینگونه ابزارها در خاورمیانه اولین‌بار از سوی ایران انجام شده است.
این امر را باید انعکاس توان فنی، فناوری و هوش ایرانی دانست. طبیعی است که بدون چنین ابزارهایی امکان برتری دشمن به‌راحتی شکل می‌گیرد.
شکل‌گیری این ذهنیت که ایران قادر است از موجودیت سیاسی و اجتماعی خود دفاع کند و در راستای تحقق این امر از ابزارهای مختلفی بهره‌مند شود را باید انعکاس روح مقاومت و تجارب ناشی از کنش‌گری ایرانیان در دوران جنگ تحمیلی دانست.
اگرچه از زمان پایان جنگ تاکنون 20 سال سپری شده است، اما فضای بحرانی منطقه‌ای که ایران در آن زندگی می‌کند، به‌گونه‌ای است که همواره امکان ظهور بحران‌های جدید و جنگ‌های تحمیلی دیگری نیز وجود دارد.
بنابراین باید تأکید داشت که آزمایش موشک امید به‌منزله گامی مؤثر برای بازیابی اراده امنیتی، روح مقاومت و تلاشگری علمی است.
* عضو هیأت علمی دانشگاه تهران
