آمریکا در مورد شرکت زنان در سیاست هیچگاه پیشگام نبوده است. نانسی پلوسی 66 ساله، دختر و خواهر شهرداران بالتیمور تا هنگامی که کوچکترین دخترش به دبیرستان رفت، صبر کرد تا نامزد نمایندگی شود.
زنان به طور متوسط، هنگامی که برای اولین بار به نمایندگی کنگره انتخاب می‌شوند، سن بالاتری دارند، بنابراین وقت کمتری دارند تا در جهت رسیدن به رهبری پیشرفت کنند که عمدتا بر اساس پیشکسوت بودن است.
ماریا استارک، مدیر اجرایی سازمان غیردولتی Emerge America پیش‌بینی می‌کند که حضور پلوسی در مقام رئیس مجلس نمایندگان و نامزد شدن سناتور دموکرات نیویورک هیلاری کلینتون برای ریاست جمهوری الهام‌بخش زنان برای نامزد شدن در انتخابات برای مقام‌های مختلف سیاسی خواهد شد.
هنگامی که پلوسی برای اولین بار در سال 1987 از حوزه‌اش در ایالت کالیفرنیا به نمایندگی انتخاب شد، 22 زن در مجلس نمایندگان امریکا حضور داشتند. اما در دوره جدید این مجلس که او رئیس آن است، تعداد نمایندگان زن به تعداد رکوردشکن 71 نفر یعنی 16 درصد کرسی‌های مجلس می‌رسد.
یک گزارش اتحادیه بین‌المجالس، انجمن مجالس ملی کشورهای جهان، حاکی از آن است که 79 کشور دنیا از جمله چین، کوبا، کره شمالی، و ویتنام از لحاظ تعداد نمایندگان زن مجالس قانونگذاری از آمریکا جلوتر هستند. آمریکا از این لحاظ حتی از کشورهایی با مجالس نو بنیاد مانند افغانستان و عراق هم عقب‌تر بوده است.
برای همین است که نانسی پلوسی که با پیروزی دموکرات‌ها در انتخابات رئیس مجلس نمایندگان شد، گفته است: " هنگامی که همکارانم در 4 ژانویه (14 دی) مرا به عنوان سخنگوی مجلس برگزینند، ما نه سقفی شیشه‌ای بلکه سقفی مرمرین را خواهیم شکست. در بیش از 200 سال تاریخ سلسله مراتب قدرتی مستقر شده است و من این زنجیره را خواهم گسیخت."
الن مالکولم، یک فعال در زمینه حقوق زنان در آمریکا در این باره می‌گوید: "بزرگترین مانع در برابر نامزدهای زن جنسیت انها نیست، مشکل نبود فرصت است. 98 درصد مقاماتی که برای انتخاب مجدد نامزد می‌شوند در اغلب سال‌ها دوباره انتخاب می‌شوند."
کارشناسانی که مسئله شرکت زنان د رسیاست را در امریکا بررسی کرده‌‌اند، می‌گویند هنگامی که زنان تصمیم می‌گیرند، نامزد انتخابات شوند، احتمال موفقیت آنها با مردان مشابه است. اما مسئله این است احتمال بسیار کمتری وجود دارد که زنی تصمیم گیرد که وارد عالم سیاست شود.
یک دلیل عمده برای این گرایش مراقبت از فرزندان است. زنان با احتمال بسیار بیشتری نسبت به مردان مسئولیت مراقبت از کودکان را به عهده دارند، و چنین مسئولیتی معمولا یا برنامه کاری معمولا بسیار فشرده یک عضو کنگره سازگار نیست.
ریچارد فوکس استاد علوم سیاسی در یونیون کالج نیویورک می‌گوید: " همه این زنان حتی اگر بسیار باکفایت باشند،آنقدر اشتغالات خانوادگی دارند که حتی به فکر نامزد شدن هم نمی‌افتند."
فوکس به همراه جنیفر لاولس استادیار علوم سیاسی در دانشگاه بوستونر یک بررسی گسترده‌ای را در مورد زنان شاغل در حرفه‌هایی که معمولا بسیاری از قانونگذران از آنها برمی خیزند، مانند تعلیم وتربیت، بازرگانی و حقوق انجام داده است.
از جمله نتایج تحقیق آن دو اینها هستند:
- زنان با احتمال کمتری نسبت به مردان از طرف رهبران حزبی یا سایر مقامات برای نامزد شدن در انتخابات دعوت می‌شوند.
- هنگامی چنین دعوتی از زنان می شود، آنها با احتمالی مشابه مردان این دعوت را می‌پذیرند.
- زنان با احتمال بیشتری نسبت مردان عقیده دارند که برای کار سیاسی مناسب نیستند، حتی اگر صلاحیت‌های مشابهی با نامزدهای مرد داشته باشند.
دبی والش، رئیس مرکر زنان آمریکا و سیاست در دانشگاه راتگرز در این باره می‌گوید: "یک مرد ممکن است یک روز از خواب بلند شو د و در آینه به خود نگاه کند و به خود بگوبد: خدایا من بهترین قانونگذاری خواهم بود که تا به حال نبراسکا به خود دیده است. لازم نیست از مردها خواهش کرد که نامزد انتخابات شوند."
خانم ژینت رانکین نماینده جمهوریخواه مونتانا اولین زنی بود که در سال 1916 به نمایندگی کنگره آمریکا انتخاب شد، چهار سال پیش از آنکه نوزدهمین متمم قانون اساسی به زنان در تمام آمریکا حق رای بدهد.(در ایالت مونتانا زنان از قبل حق رای داشتند.)
پیش از 1970 بیش از 49 درصد زنان در کنگره امریکا به دنبال مرگ شوهرهایشان این مقام را کسب کرده بودند. از آن پس به گفته دنیس سایمون استاد علوم سیاسی در ئانشگاه متدویست جنوبی این رقم به 10 درصد رسیده است.
تعداد زنان در کنگره به اهستگی افزایش یافته و بیشترین افزایش را در سال 1992 ،"سال زنان"، داشته که تعداد آنها تقریبا دو برابر شد و به 54 نفر رسید.
Associated Press, 3 Jan.,2007
